Stereotypowo o walce ze streotypami.

Barbara Rose Brooker w swojej powieści podejmuje ważny temat dyskryminacji osób starszych i chwała jej za to, jednak sposób, w jaki to robi jest daleki od doskonałości.

Główna bohaterka Anny, przestawia się następującymi słowy: “Jestem sześćdziesięciopięcioletnią rozwiedzioną, niedosypiającą felietonistką bez grosza przy duszy. Ale pragnę sławy, bogactwa i prawdziwej miłości. I mam powyżej uszu ludzi, którzy mi powtarzają, że jestem na to za stara. Wiek nie ma nic do rzeczy, gdy chodzi o marzenia." Prowadzony przez Anny cykl felietonów “Kronika viagry” niespodziewanie staje się hitem, pokazując, jak ważnym tematem jest pragnienie szczęścia niezależnie od wieku. Anny po kolei chodzi na randki, by potem bezlitośnie obsmarowywać swoich konkurentów na łamach gazety. Zabawa jest przednia do momentu, gdy pojawia się ten jedyny... Mężczyzna, wysyłający sprzeczne sygnały i raniący uczucia bohaterki, zakochanej w niedostępnym i przystojnym handlarzu brylantami.

Autorka  jest osobą mocno zaangażowaną w walkę z dyskryminacja osób starszych, między innymi będąc pomysłodawczynią pierwszego w historii Marszu Seniorów, stanowiącego protest protestem przeciwko dyskryminacji właśnie. Zatem motywy napędzające twórczość Brooker są, jak najbardziej szlachetne, niestety gorzej z wykonaniem. Powieść jest infantylna, przeładowana sztucznymi dialogami i zapełniona papierowymi postaciami, sprawiającymi wrażenie karykatur bohaterek “Seksu w wielkim mieście”. Bardzo stereotypowo w powieści pokazani są mężczyźni, egoistyczni i nieczuli,  uganiający się za spódniczkami (przeważnie dużo młodszych kobiet)  i pragnący tylko seksu, możliwego dzięki viagrze. Niebieska pigułka pojawia się na niemalże każdej stroni książki stając się drugoplanową bohaterką. Walcząca ze stereotypami dotyczącymi wieku, autorka wpada w pułapkę stereotypowego przedstawiania kobiet i mężczyzn: te pierwsze szukają uczucia i dla niego gotowe są znosić upokorzenia, ci drudzy myślą tylko o jednym...

Główna bohaterka jest postacią bez wieku, egzaltowanie i infantylny sposób bycia kwalifikują ją raczej do bycia postacią z książek dla młodzieży, jej niekonsekwentne postępowanie doprowadzało mnie do szewskiej pasji, a sposób, w jaki rozprawiał o sztukach plastycznych, literaturze i muzyce wywoływał pusty śmiech. Jest to także bardzo niespójna postać: kreowana na silną i niezależną, bez kompleksów dotyczących wieku, chwile potem zachowuje się, jak nieśmiała szara myszka, rozpaczająca z powodu “oponki” na brzuchu.

Dodatkowym minusem książki są rozmowy prowadzone przez Anny i jej dwie przyjaciółki, wulgarne, miejscami niesmaczne; rozprawiające o seksie na wszelkie sposoby, kobiety zredukowane są tylko do przemyśleń na temat viagry, dojrzałych kochanków i prób ukrycia wieku. Opisy trzech przyjaciółek sprowadzają się do ich wyglądu i ich poglądów na równoletnich kochanków, praca, zainteresowania, hobby to wszystko jest na drugim planie. Próba zdobycia męża za wszelką cenę z powieści dziewiętnastowiecznych, zmieniła się w pogoń za kochankiem i próby jego usidlenia. Dojrzałość w wykonaniu bohaterów Brooker sprowadza się do rozmów o liftingu i viagrze co sprawia, że jest to mało wiarygodny i w dodatku krzywdzący obraz ludzi o których prawa autorka walczy.

 Całość pozostawia czytelnika z mieszanymi uczuciami, z jednej strony: ważna tematyka miłości, w tym także fizycznej, osób starszych. Z drugiej niesmak wywołany sposobem, w jaki autorka temat przedstawiła. Pisarce należy się uznanie za odwagę i bezkompromisowość z jaką opisuje rzeczywistość, ale nic więcej...

Recenzja napisana dla portalu: dlaLejdis.pl