Publiczne pranie brudów.

Wspomnienia dzieci gwiazd przeważnie bywają szokujące: ujawnianie ciemnych sekrecików, publiczne pranie brudów, zrzucanie winy za swoje nieudane życie na rodziców itd. Nie inaczej jest z książką jedynej córki Shirley MacLaine, spowiadającej się czytelnikom z trudnego życia w cieniu sławnej matki.   Sachi Parker nie miała łatwego dzieciństwa: urodzona w Ameryce, oddana na wychowanie ojcu mieszkającemu w Japonii, już od najmłodszych lat musiała walczyć z niezrozumieniem otoczenia, ciągle nieobecnym ojcem, brakiem akceptacji i wsparcia. Skomplikowane relacje łączące rodziców Sachi,negatywnie odbiły się na uczuciach, jakimi oboje darzyli córkę. Kariera aktorska nie pozwoliła MacLaine na poświęcenie się roli matki, z kolei zajęty romansowaniem i wydawaniem pieniędzy żony ojciec nie zaprzątał sobie zbytnio głowy wychowywaniem małej „idiotki”, jak zwykł czule nazywać swoją pociechę.

            Pozostawiona sama sobie, przekazywana w ręce kolejnych opiekunek,  których kompetencji nikt nie sprawdzał, Sachi wyrosła na zagubionego  człowieka, niezwykle podatnego na wpływy i ulegającego innym. Z kolejnych stron książki spogląda na nas nieszczęśliwa dziewczynka, nastolatka, a potem dorosła kobieta, która nigdy do końca nie wyzwoliła się z toksycznych relacji ze swoimi rodzicami.

            „Szczęściara” opowiada o naprawdę barwnym ale bardzo skomplikowanym życiu dziewczyny żyjącej w cieniu matki i szukającej swojej drogi. Prywatna europejska szkoła, dramatyczne wejście w dorosłość i pozostawienie samej sobie, szereg przedziwnych sposobów na zarobek, związki z toksycznymi mężczyznami, na końcu nieuchronna przeprowadzka w pobliże matki. Wszystkie decyzje podejmowane przez narratorkę stanowić mogą pożywkę dla niejednej sesji na kozetce u terapeuty.            

Cała książka w sumie sprawia wrażenie terapii  bohaterki, w trakcie której wyjawia się wszystkie brudne sekrety, niesmaczne szczegóły z życia rodzinnego, próbuje rozwiązać powikłane relacje. Czytelnik nie zawsze jest w stanie przejść do porządku dziennego nad rezultatami tej spowiedzi. Pierwszy zgrzyt pojawia się po wspomnieniach dzieciństwa, z których jasno wynika, że ojciec dopuszczał się zachowań klasyfikujących się jednoznacznie, jako patologiczne. Brak refleksji nad jego czynami skutkuje kontaktami z tym, ewidentnie chorym człowiekiem, do jego śmierci, a także publikowaniem serii zdjęć Sachi przytulonej do „tatusia”.

            Na kolejnych stronach Sachi opowiada rzeczy szokujące, momentami niesmaczne, czasami tak nieprawdopodobne, że sprawiające wrażenie zmyślonych. Do pewnego momentu relacja ta budzi współczucie. Jednak, gdy pretensje na temat braku pomocy ze strony rodziców wkładane są w usta 27-letniej kobiety, całość zaczyna budzić irytację. Narratorka dużo miejsca poświęca na roztrząsanie faktu, że po ukończeniu szkoły pozostawiona została samej sobie, że trakcie prób podbijania Hollywoodu nie uzyskała wsparcia ze strony matki, posuwa się nawet do oskarżeń Shirley MacLaine o sabotowanie swojej kariery aktorskiej. 

Trudno wykrzesać w sobie pozytywne uczucia w stosunku do któregokolwiek bohatera książki. Shirley MacLaine przedstawiona jest w sposób, który musi budzić co najmniej niechęć, ale jej roszczeniowa i pełna negatywnych emocji córka również nie wzbudza sympatii. Podejmowane przez nią decyzje i wybory życiowe wzbudzają zdumienie, a ewidentnie plotkarski styl książki nie wzbudza współczucia, jedynie irytację. Jakie jednak uczucia może wywoływać fakt, że pewnemu traumatycznemu przeżyciu  autorka poświęciła jeden akapit, a o niestrawności na planie filmowym pisała przez cztery strony...            

Smutna książka, z której wyłania się naprawdę niepokojący obraz relacji bohaterki z matką,  opowiadana przez mocno poranionego człowieka i budząca bardzo mieszane uczucia. Lektura „Szczęściary” na pewno nie należy do przyjemności, nawet jeżeli położy się poprawkę na ewentualne  koloryzowanie faktów.  

Recenzja dla portalu dlaLejdis.pl