Książka
Agnieszki Wojdowicz to opowieść o trzech niezwykłych kobietach, których losy
splatają się w scenerii młodopolskiego Krakowa.
Tytułowe niepokorne zdają się
zupełnie różnymi bohaterkami, ale w rzeczywistości, mimo, że każda z nich
pochodzi z innego środowiska, to ma za sobą niekonwencjonalną przeszłość, przed
sobą równie nietuzinkowy cel, dodatkowo całą trójkę łączy niezgoda na bycie
ozdobnikiem, dodatkiem do męża. Eliza, Klara i Judyta chcą od życia czegoś
więcej i dążą do tego za wszelką cenę.
Klara Stojnowska to emancypantka i
dziecko szacownego profesora, nie godzącego się z postępową córką, której
krótkie włosy i palone cygaretki wywołują zgorszenie w całym Krakowie. Wykształcona
i próbująca żyć na własnych warunkach. Nie inaczej jest z Judytą Szreberówną,
córką żydowskiego antykwariusza, próbującą wyrwać się z konserwatywnego
środowiska i zostać malarką. I wreszcie Eliza Pohorecka, na której autorka
koncentruje się najbardziej w tej części trylogii- jedna z nielicznych kobiet
uczęszczających na Uniwersytet Jagielloński, gdzie zdobywa niezbędne
wykształcenie mające w przyszłości zapewnić jej byt.
Każda z tych trzech bohaterek
znacząco odbiega od tego, jak zachowuje się większość ich rówieśniczek,
skazanych na rolę matki i żony. Każda z nich stara się zadać kłam stwierdzeniu,
że małżeństwo, to dla kobiety konieczność i nie ma w jej życiu nic
ważniejszego. Cena za życie wbrew konwenansom czasami jest bardzo wysoka, o
czym dziewczęta przekonują się na własnej
skórze.
Autorce udało się nakreślić
wiarygodne portrety młodych kobiet walczących o swoje szczęście i prawo do
życia na własnych zasadach, jednocześnie tworząc realistyczny obraz
młodopolskiego Krakowa. Niewątpliwą zaletą powieści są bardzo dobrze oddane
XIX-wieczne realia. Wojdowicz dobrze odwzorowała także ówczesną sytuację polityczną i nastroje mieszkańców Królestwa Polskiego, przy okazji ukazując np. kontrast między życiem w Galicji, a życiem w Królestwie Kongresowym.
XIX-wieczne realia. Wojdowicz dobrze odwzorowała także ówczesną sytuację polityczną i nastroje mieszkańców Królestwa Polskiego, przy okazji ukazując np. kontrast między życiem w Galicji, a życiem w Królestwie Kongresowym.
Głównym
miejscem akcji jest jednak przede wszystkim Kraków. Wraz z postaciami
spacerujemy krakowskimi uliczkami, podziwiamy architekturę oraz malarstwo,
zaglądamy do licznych teatrów, teatrzyków itd. Delektujemy się niepowtarzalną
atmosferą, która powoli wypełniała nieco zaściankowy Kraków. Dodatkowym smaczkiem jest wprowadzenie na
scenę historycznych postaci, takich jak choćby Stanisław Wyspiański, udzielający
Judycie cennej lekcji malarstwa.
„Niepokorne” stanowią świetny
przykład dobrej powieści obyczajowej, której autorka nie tylko rzetelnie
zgromadziła materiały źródłowe, ale połączyła je w naprawdę wciągającą całość,
dobrze oddającą ducha modernizmu.
Recenzja dla portalu: dlaLejdis.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz