Witam

Postanowiłam dołączyć do licznego grona ekshibicjonistów internetowych i uzewnętrzniać się publicznie.

Na (miejmy nadzieję) dobry początek recenzja: "Wojna zombie"

To był koszmar, który spowodował zagładę znanego nam świata, już nic nie będzie takie samo; rzeczywistość jaką znamy obróciła się w proch za sprawą tajemniczego wirusa zmieniającego ludzi w …zombie…
Przyznacie sami, że niezbyt to oryginalny pomysł na fabułę książki, prawda? Ileż to razy biedny czytelnik katowany był opisami żywych trupów, wyżerających wnętrzności ślicznym blondynkom, czy też powoli snujących się w kierunku skamieniałych z przerażenia ofiar. Mnogość zombiaków przewijająca się przez karty książek oraz ekrany kinowe, naprawdę może przyprawiać o zawrót głowy. Powiedzmy sobie szczerze: nie jest to temat nowy, w dodatku ostatnimi laty szczególnie eksploatowany przez kino amerykańskie. Trudno się oprzeć swoistemu urokowi martwych ciałek powolutku przesuwających się tu i tam, nadgryzająch wszystko co się rusza. Ach, te możliwości opisywania wyżeranych mózgów, czy też malownicze opisy hord zombiaków otaczających kilka, ocalałych po zagładzie, osób!
Nie można się więc dziwić, że literatura poruszająca ten jakże wdzięczny temat, to zazwyczaj literatura niezbyt wysokich lotów. Koncentrująca się zazwyczaj na krwawych szczegółach i epatująca okrucieństwem na wszelkie możliwe sposoby.
„Wojna zombie” na szczęście jest inna. To książka skonstruowana tak, by dać nam pozór świadectwa czasów po pogromie: pseudo-dokument sporządzony przez anonimowego naukowca, badającego kwestię zombie.
„Ta wojna miała wiele nazw: Wielki Kryzys, Lata Ciemności, Chodząca Zaraza, a ostatnio doszły także nowsze i bardziej chwytne, jak Światowa Wojna Z., czy też Pierwsza Wojna Z. (…) Jak dla mnie, to była po prostu Wojna Zombie.” Tymi słowy narrator rozpoczyna swoją relację z gigantycznej pracy wykonanej na polecenie Komisji Raportu Powojennego ONZ. Pracy, którą było zebranie wywiadów z ocalałymi z pogromu, zapoznanie się z doświadczeniami przeróżnych ludzi w odległych od siebie krajach, ta relacja składa się właśnie na materiał z którego powstała książka.
Całość raportu podzielić możemy na trzy części: w pierwszej rozmówcy opisują początki wojny, błyskawiczne rozszerzenie się zarazy, narastanie paniki, która bardzo szybko zastąpiła niedowierzanie. Druga, to przebieg samej wojny, opisy rozmaitych strategii stosowanych przez poszczególne kraje, do walki z hordami zombie. To także relacje ze starć pojedynczych ludzi, którym przyszło się zmagać z żywymi trupami. Część trzecia to „teraźniejszość:, czyli usuwanie skutków wojny oraz próba spojrzenia w przyszłość, zastanowienia się co czeka ludzkość zdziesiątkowaną w tak brutalny sposób.
Na każdy rozdział składają się „relacje” przeróżnych ludzi: żołnierzy, polityków, lekarzy, dzieci, nawet buddyjskiego mnicha. Każdy z nich dokłada element, z którego wyłania się przerażający obraz świata, który o mało nie został zniszczony przez bezrozumną i przerażającą siłę.
Brooks doskonale przedstawił wszelkie bolączki współczesnego świata, jego książka to także nie głupawa opowieść o zombiakach, lecz naprawdę wiarygodna opowieść o tym, co dzieje się z ludźmi w sytuacjach skrajnego zagrożenia. Rodzice porzucający własne dzieci, politycy rozkazujący gazować rodaków, by wyeliminować spośród nich zakażonych, siostra zakonna broniąca podopiecznych przez dwa dni, mając za broń jedynie metalowy świecznik, japoński chłopak, który nawet nie zauważył śmierci rodziców, czy też mężczyzna na wózku inwalidzkim, pragnący dołączyć do straży obywatelskiej; to tylko nieliczni z bohaterów opowieści . Opowieści o świecie zaawansowanej techniki, która okazała się nic nie warta w starciu z bezrozumna masą „ludzi”, których nie da się zabić. Brooks ustami swoich bohaterów opowiada o konieczności adaptacji do nowych warunków: świat, który pozostał po Wojnie Z., to świat, w którym brak jest dosłownie wszystkiego: ludzi, prądu, benzyny itd. Anonimowy autor raportu nie sili się na optymizm, „donosi” o ciągłych przypadkach odnajdywania zombiaków, o potencjalnym zagrożeniu, które w każdym momencie może ponownie zaatakować, nie ma wiec mowy o klasycznym happy- endzie.
„Wojna Zombie” w znakomity sposób łączy w sobie odpowiednie dawki horroru, sentymentalizmu, ba: nawet patosu. Przerażające opisy mordowania ludzi mieszają się z równie przerażającymi opisami ludzkiej chciwości, głupoty, czy też okrucieństwa. Brooks jednak łagodzi ten negatywny wydźwięk także pozytywnymi przykładami, dającymi pewną nadzieję oraz pozwalającymi nie myśleć, że tak naprawdę, cała ludzkość zasługiwała, by ją zeżreć…